W pszenicy ozimej pierwszym zabiegiem po zimie bezwzględnie powinno być bronowanie broną lekką. Jeżeli jest to możliwe bronujemy na skos, a na glebach ciężkich zbitych nawet 2 razy. Zabieg ten ma bardzo ważne zadanie, gdyż zapobiega parowaniu z gleby i przez to zatrzymuje wodę w glebie, pobudza rośliny do intensywnego krzewienia i wzrostu, a także niszczy kiełkujące chwasty. Pod to bronowanie stosujemy pierwsze startowe nawożenie nawozami azotowymi, powinien to być nawóz w formie azotanowej, ewentualnie azotanowo-amonowej (1/3 dawki N).

Pszenicę jarą uprawiamy na stanowiskach podobnych do pszenicy ozimej. Znaczenie tej pszenicy jednak  maleje. Powodem tej sytuacji jest istotna różnica w plonowaniu między odmianami ozimymi, a jarymi tego gatunku sięgająca niejednokrotnie do 50% na korzyść pszenicy ozimej.

Zboża jare są bardziej podatne na susze od zbóż ozimych. Agrotechnika na jesieni ogranicza się podobnie jak pszenicy jarej do wapnowania,  jeżeli odczyn gleby jest za niski ,oraz do właściwego niszczenia chwastów, ewentualnie resztek pożniwnych poprzez wykonanie płytkiej  podorywki i bronowania.

Pszenicę najlepiej uprawiać po dobrych przedplonach to jest po roślinach okopowych i motylkowych, gorsze  przedplony to rzepak i kukurydza. Najgorsze przedplonami są zboża. Uprawa zboża po zbożu to ostateczność. Pszenice uprawiamy zazwyczaj na bardzo dobrych i dobrych glebach o ph zbliżonym do obojętnego. Gdy gleba jest zakwaszona to konieczne jest wapnowanie. Ogólna zasada co do wapnowania jest taka że na  glebach cięższych stosujemy większe dawki wapna i szybciej działające, natomiast na glebach lżejszych mniejsze dawki  i wolniej działające.